Burkina staat bekend om zijn uitgaansgelegenheden met live muziek. Soms in houten stalletjes (‘maquis’), soms in hotels of restaurants, en soms in een echte concertzaal. Vorige week zagen we een groepje met een jazzy uitvoering van traditionele muziek in de bar P’tit Bazar.

Begin dit jaar had onze Burkinese buurman Richard Traore een muziekprijs gewonnen en vroeg of we mee naar de uitreiking gingen. Altijd leuk, dachten we. We reden mee naar het Paleis van de Cultuur. Op een druk kruispunt kwamen we volledig vast te zitten in het chaotische verkeer van Ouaga. Terwijl wij voor- noch achteruit konden, liepen de fietsers met de fiets boven hun hoofd door de autobrij heen.

Over een loshangende rode loper schreden we naar de eerste rang van het Paleis. Het duurde lang eer het begon. De hoge gasten moesten immers nog komen, en die zijn altijd te laat (om te laten blijken dat ze meer uitnodigingen op een dag hebben). Er speelden jonge bandjes, traditioneel en modern, er waren comediens en een heuse modeshow. De prijsuitreiking zelf verliep erg ongeorganiseerd en traag. Op een gegeven moment werden we door 7 camera’s tegelijkertijd gefilmd en gefotografeerd. Richard bleek ‘beste producent’ en ‘held van het Burkinese lied’ te zijn geworden. Hierna traden wat professionelere bands op: reggae, mandingo, cross over. Het publiek vond het fantastisch. Rond 1 u was het afgelopen. Richard wilde het nog in een café vieren. In de Mezzanine traden artiesten uit de ‘stal’ van Richard op. Ditmaal het jonge broertje van Oumou Sangara (zei Richard).

Gisteren was het Tabaski, het offerfeest van de moslims. Op andere plaatsen in Burkina is het overigens pas vandaag, dat ligt er maar net aan wanneer de belangrijkste Iman het eerste streepje maan gezien heeft. We waren bij een collega van Monique uitgenodigd om het geofferde (lees: geslachte) schaap te komen eten. Dat had hij goed georkestreerd. Terwijl buitenshuis zich de familie, vrienden en buren verzamelden, bleven wij drie binnen aan de gedekte tafel zitten. De anderen kwamen een voor een binnen handjes schudden en de gastheer keek dan zogenaamd verstoord op uit onze ‘diepgaande gesprekken’. De discussie was in ieder geval niet oppervlakkig: fundamentalisme, presidentsverkiezingen, en zo. Als het onderwerp wat heikel werd, ging hij samenzweerderig fluisteren.

Daarna moest Monique met haar koor zingen bij het 20-jarig jubileum van de Burkinabé-Taiwanese betrekkingen. Na de onafhankelijkheid (1960) probeerden zowel de volksrepubliek China als de republiek China (Taiwan) – net als toentertijd Rusland en de VS – de Afrikaanse landen in hun invloedssfeer te krijgen. In het begin was dat evenwichtig verdeeld, hoewel enkele landen, zoals Burkina, voortdurend tussen de twee wisselden (ik denk al naar gelang de steun die een nieuwe president beloofd werd). Maar in de loop der jaren zijn steeds meer landen permanente diplomatieke betrekkingen met de volksrepubliek China aangegaan. Er zijn er nog maar drie met banden met de republiek China (oftewel Taiwan dus). Dat heeft grotendeels met pragmatische en niet met ideologische motieven te maken.

Intussen bereiden de Belgen zich voor op het bezoek van koningin Mathilde. Haar bezoek zit net tussen beide door mij georganiseerde evenementen in. Jammer want anders hadden we een hoogwaardigheidsbekleedster als gast gehad. In de krant http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/141005-mathilde-afrika : Burkina Faso ligt in gebied dat geteisterd wordt door het gevreesde ebola-virus. Ebola is erg mediageniek (mannen in maanpakken) maar natuurlijk – qua aantal (dodelijke en niet) slachtoffers – niet te vergelijken met malaria en diarree. Dat kost Fairweggistan boekingen en de landen hier veel inkomsten.

Voor de rest sporten we in de sportschool hier om de hoek, zwemmen we af en toe in een van de grote hotels, of maken we een fietstochtje in de stad. ’s Avonds kijken we naar opgenomen series als Breaking Bad.